Abstract
Demokratik siyasal sistemler içerisinde, devlet yönetimi ve işleyişinin belirlenmesi, siyaset işleyişinin düzenlenmesi noktasında “kamunun düşüncesi” önemli rol oynar. Kamu diplomasisinde kamuoyu oluşturulması birincil amaçtır. Geleneksel kamu diplomasisi, yönetimlerin dünya kamuoyuna seslenmesiyle alakalıdır. Bununla birlikte, bilgi vermek, tesir etmek ve adı geçen kamuların milli çıkarlar ve uluslararası siyasetin kapsamına girmesi amacını taşımaktadır. Kamu diplomasisi içerisinde iletişim yapılarının oluşturulması ve medya yapılanmaları önemli bir yer tutmaktadır. İletişim yapılarının dijitalleşmesi ve bu yapıların teknolojik gelişim ile hızlı yayılımı, iletişim ve medya yapılarının genişlemesine, bilgi arşivleme ve bilgi niteliğinin artmasına neden olmuştur. Söz konusu unsurlar, siyasetin dijitalleşmesini, yeni bir kamu diplomasisi anlayışının yaratılmasının yeniden şekillendirilmesini gerektirmiştir. Bu çalışma, dijitalleşen iletişim çağında, siyasal unsurların, kamu diplomasisi ve kamu stratejileri yapılarındaki değişimi ortaya koymaya çalışacaktır. Dijital iletişim ve medya platformları ile siyasi erk ve yapıları çerçevesinde oluşan platformların nasıl aktarım sağladıklarını incelenecektir.
References
- Barbier, F., Barbier, L., Catherine B. (2001). Diderot’dan internete medya tarihi. Okyanus Yayınları.
- Brants, K., Voltmer K. (2011). Political communication in postmodern democracy: Challenging the primacy of politics. Palgrave Macmillan.
- Castells, M. (2009). Communication power. Oxford University Press.
- Castells, M. (2008). The new public sphere: Global civil society, communication networks and global governance. Annals, Aapss, 616, March.
- Castells, M. (2006). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. II. Cilt: Kimliğin Gücü. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Ceyhan, A. İ. (2019). Digital politics: Political engagement in the new digital age - the case of Turkey. A. C. Kırgız ve B. Baybars Hawk (der.) Interdisciplinary Reflections Of Digital Transformation içinde. Türkmen Kitabevi.
- Ceyhan, A. İ. (2016). Diplomasi uygulamalarında medyanın etkisi: Medya diplomasisi. T. Arı ve F. Pirinççi (der.) Küresel ve bölgesel sistemde devlet ve devlet dışı aktörler içinde. Dora Yayıncılık.
- Ceyhan, A. İ. (2018). Siyasal iletişimde kamu diplomasisi. Akademisyen Yayınevi.
- Ceyhan, A. İ. (2019). Dijital iletişim çağında siyasetin dijitalleşmesi üzerine bir inceleme: Post-truth ve dijital siyasetin sahte haber ekseninde analiz. Ekurgu, Cilt:27(4).
- Fitzpatrick, K. (2009). The future Of U.S. public diplomacy: An uncertain fatei. Leiden: Martinus Nijhoff Publishers.
- Fortner, R. (1993). International communication. Wadsworth Publishing.
- Hermanns H. (2017). The digital political communication of South Korean politicians. Jedem- Ejournal Of Edemocracy And Open Government, Cilt 9(2).
- Holmes M. (2015). Digital diplomacy and international change management. C. Bjola ve Marcus Holmes (der.) Digital diplomacy: Theory and practice içinde. Routledge.
- Howel, K. (2012). An introduction to networks. S. Waddington (der.) Share this: The social media hanbook for Pr professionals içinde. Chartered Ins. Of Public Relations (Cıpr): Wiley Publication.
- Huijgh, E. (2016). Public diplomacy. C. M. Costantinou, P. Kerr ve P. Sharp (der.) The sage handbook of diplomacy içinde. Sage Publications.
- Kolb, F. (2007). Protest and opportunities: Political outcomes and social movements. Frankfurt: Verlag,
- Lutz, B., Du Toit P.(2014). Defining democracy in a digital age: Political support on social media. Palgrave Macmillian.
- Mª Sánchez-Villar, J. (2019). The use of blogs as social media tools of political communication: Citizen journalism and public opinion 2.0. Communication & Society, Cilt 32(1).
- Maigret, E. (2011). Medya ve iletişim sosyolojisi. İletişim Yayınları.
- Nye, J. Jr. (2004). Soft power: The means to success in world politics. New York Public Affairs.
- Perloff, R. M. (2014). The dynamics of political communication media and politics in a digital age. Routledge.
- Pratkanis A. (2009). Public diplomacy in international conflicts. N. Snow ve P. M. Taylor (der.) Routledge handbook of public diplomacy içinde.
- Semetko, H. A. (2007). Political communication. R. J. Dalton ve H. D. Klingemann (der.) The Oxford handbook of political behavior. Oxford University Press.
- Ritzer, G. (2020). Toplumun mcDonaldlaştırılması. Ayrıntı Yayınları.
- Snow, N. (2009). Rethinking public diplomacy. N. Snow ve P. M. Taylor (der.) Routledge Handbook Of Public Diplomacy içinde.
- Tesler, M., Zaller J. (2017). The power of political communication. K. Kenski ve K. Hall Jamieson (der.) The Oxford handbook of political communication içinde. Oxford University Pres.
- Thompson, J. B. (2010). Kitle iletişimi, simgesel mallar ve medya ürünleri. Anthony Giddens (der.) içinde Sosyoloji Başlangıç Okumaları içinde. Say Yayınları.
- Thylstrup, N. B. (2018). The politics of mass digitization. The MIT Press, Cambridge, London, England.
- Vromen A. (2017). Digital citizenship and political engagement: The challenge from online campaining and advocacy organisations. UK: Palgrave Macmillan.
- White, A. (2014). Digital media and society: Transforming economics, politics and social practices. Palgrave Macmillan.
- Digital 2019: Global Internet Use Accelerates Special Report, Erişim Tarihi: 15.05.2020, https://wearesocial.com/blog/2019/01/digital-2019-global-internet-use-accelerates
- Digital 2019: Global Internet Use Accelerates Special Report, Erişim Tarihi: 15.05.2020, https://wearesocial.com/blog/2019/04/the-state-of-digital-in-april-2019-all-the-numbers-you-need-to-know
Abstract
Within the democratic political systems, the idea of "public opinion" plays an essential role in determining the state administration and its functioning structures, and regulating political functions. In public diplomacy, building public opinion is the primary objective. Traditional public diplomacy is about governments' appeal to the global public, and it is an effort to inform, influence, and incorporate them into their national goals and foreign policies. Communication and media structures are instrumental and play a crucial role in public diplomacy and national branding. The digitalization of communication structures and its rapid expansion through technological development have led to the spread of communication and media structures, increasing the capacity of retention and quality of information. These elements required the digitalization of politics, the creation of a new understanding of public diplomacy. This study will attempt to reveal the changes in the structures of political elements, public diplomacy, and its strategies in the age of digitalized communication. Digital communication and media platforms and how they are formed within the framework of political power and structures will be examined.
References
- Barbier, F., Barbier, L., Catherine B. (2001). Diderot’dan internete medya tarihi. Okyanus Yayınları.
- Brants, K., Voltmer K. (2011). Political communication in postmodern democracy: Challenging the primacy of politics. Palgrave Macmillan.
- Castells, M. (2009). Communication power. Oxford University Press.
- Castells, M. (2008). The new public sphere: Global civil society, communication networks and global governance. Annals, Aapss, 616, March.
- Castells, M. (2006). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. II. Cilt: Kimliğin Gücü. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Ceyhan, A. İ. (2019). Digital politics: Political engagement in the new digital age - the case of Turkey. A. C. Kırgız ve B. Baybars Hawk (der.) Interdisciplinary Reflections Of Digital Transformation içinde. Türkmen Kitabevi.
- Ceyhan, A. İ. (2016). Diplomasi uygulamalarında medyanın etkisi: Medya diplomasisi. T. Arı ve F. Pirinççi (der.) Küresel ve bölgesel sistemde devlet ve devlet dışı aktörler içinde. Dora Yayıncılık.
- Ceyhan, A. İ. (2018). Siyasal iletişimde kamu diplomasisi. Akademisyen Yayınevi.
- Ceyhan, A. İ. (2019). Dijital iletişim çağında siyasetin dijitalleşmesi üzerine bir inceleme: Post-truth ve dijital siyasetin sahte haber ekseninde analiz. Ekurgu, Cilt:27(4).
- Fitzpatrick, K. (2009). The future Of U.S. public diplomacy: An uncertain fatei. Leiden: Martinus Nijhoff Publishers.
- Fortner, R. (1993). International communication. Wadsworth Publishing.
- Hermanns H. (2017). The digital political communication of South Korean politicians. Jedem- Ejournal Of Edemocracy And Open Government, Cilt 9(2).
- Holmes M. (2015). Digital diplomacy and international change management. C. Bjola ve Marcus Holmes (der.) Digital diplomacy: Theory and practice içinde. Routledge.
- Howel, K. (2012). An introduction to networks. S. Waddington (der.) Share this: The social media hanbook for Pr professionals içinde. Chartered Ins. Of Public Relations (Cıpr): Wiley Publication.
- Huijgh, E. (2016). Public diplomacy. C. M. Costantinou, P. Kerr ve P. Sharp (der.) The sage handbook of diplomacy içinde. Sage Publications.
- Kolb, F. (2007). Protest and opportunities: Political outcomes and social movements. Frankfurt: Verlag,
- Lutz, B., Du Toit P.(2014). Defining democracy in a digital age: Political support on social media. Palgrave Macmillian.
- Mª Sánchez-Villar, J. (2019). The use of blogs as social media tools of political communication: Citizen journalism and public opinion 2.0. Communication & Society, Cilt 32(1).
- Maigret, E. (2011). Medya ve iletişim sosyolojisi. İletişim Yayınları.
- Nye, J. Jr. (2004). Soft power: The means to success in world politics. New York Public Affairs.
- Perloff, R. M. (2014). The dynamics of political communication media and politics in a digital age. Routledge.
- Pratkanis A. (2009). Public diplomacy in international conflicts. N. Snow ve P. M. Taylor (der.) Routledge handbook of public diplomacy içinde.
- Semetko, H. A. (2007). Political communication. R. J. Dalton ve H. D. Klingemann (der.) The Oxford handbook of political behavior. Oxford University Press.
- Ritzer, G. (2020). Toplumun mcDonaldlaştırılması. Ayrıntı Yayınları.
- Snow, N. (2009). Rethinking public diplomacy. N. Snow ve P. M. Taylor (der.) Routledge Handbook Of Public Diplomacy içinde.
- Tesler, M., Zaller J. (2017). The power of political communication. K. Kenski ve K. Hall Jamieson (der.) The Oxford handbook of political communication içinde. Oxford University Pres.
- Thompson, J. B. (2010). Kitle iletişimi, simgesel mallar ve medya ürünleri. Anthony Giddens (der.) içinde Sosyoloji Başlangıç Okumaları içinde. Say Yayınları.
- Thylstrup, N. B. (2018). The politics of mass digitization. The MIT Press, Cambridge, London, England.
- Vromen A. (2017). Digital citizenship and political engagement: The challenge from online campaining and advocacy organisations. UK: Palgrave Macmillan.
- White, A. (2014). Digital media and society: Transforming economics, politics and social practices. Palgrave Macmillan.
- Digital 2019: Global Internet Use Accelerates Special Report, Erişim Tarihi: 15.05.2020, https://wearesocial.com/blog/2019/01/digital-2019-global-internet-use-accelerates
- Digital 2019: Global Internet Use Accelerates Special Report, Erişim Tarihi: 15.05.2020, https://wearesocial.com/blog/2019/04/the-state-of-digital-in-april-2019-all-the-numbers-you-need-to-know
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | December 26, 2020 |
| Published in Issue | Year 2020Volume: 3 Issue: 2 |
