Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

2018 Genel Seçimler Öncesi AK Parti-MHP Cumhur İttifakı’nın Seçmen Nezdindeki Toplumsal Algısı

Yıl 2019, Cilt: 2 Sayı: 1, 21 - 39, 02.07.2019

İsmail Uğur Aksoy

Öz

Bu çalışma Türkiye siyasal hayatında önemli bir eşik olarak görülen 2018 genel seçimleri öncesi AK Parti-MHP Cumhur İttifakı’nın seçmen nezdindeki toplumsal algısını anlamaya yönelik bir araştırmayı içermektedir. Çalışmanın kuramsal çerçevesini yönetici sınıfları seçme gücünü elinde bulunduran ve bu bakımdan demokratik sistemlere meşruluk kazandıran seçmen davranışı oluşturmaktadır. Seçmen davranışının doğası gereği karmaşık yapısı göz önüne alındığında oy verme tercihinin şekillenmesinde, medya ve siyaset kurumları arasındaki diyalektik ilişkiye de değinme ihtiyacı ortaya çıkmaktadır. Çalışmanın metodolojisini nitel araştırma yöntemleri içerisinde yer alan derinlemesine görüşme tekniği oluşturmaktadır. Bu kapsamda tamamı AK Parti, MHP ve CHP seçmeni olan farklı yaş, cinsiyet, eğitim ve siyasal görüşlere sahip on beş katılımcıyla derinlemesine görüşme yapılmıştır. Katılımcıların ittifakla ilgili toplumsal algısını anlamak için daha önceden hazırlanan beşi demografik özellikler olmak üzere on sekiz soru yöneltilmiş, yaptıkları değerlendirmeler üzerinden ittifaka yönelik seçmenin toplumsal algısı analiz edilmiştir. Katılımcılar kendi siyasal ve kültürel özellikleri çerçevesinde ittifaka yönelik farklı değerlendirmelerde bulunmuş olup Cumhur İttifakı’na yönelik algılarında medyanın belirleyici bir etmen olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Seçmen davranışı medya AK Parti MHP Cumhur İttifakı

Kaynakça

  • Ahmad, F. (2014). Bir kimlik peşinde Türkiye (çev. S.C. Karadeli). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Akay, A. (2012). Türkiye’de siyasetin iletişim profesyoneli: Siyasal iletişim danışmanı. Ankara: Nobel.
  • Akdağ, M. (2014). (24.11.2018). Medyave siyaset üzerine. Haziran 28, 2019 tarihinde http://mediaware.erciyes.edu.tr/tr/medya_ve_siyaset_uzerine.pdf adresinden edinilmiştir.
  • Akdoğan, Y. (2004). AK parti ve muhafazakâr demokrasi. İstanbul: Alfa Yayınları.
  • Akgün, B. (2002). Türkiye’de seçmen davranışı partiler sistemi ve siyasal güven. Ankara: Nobel Yayınları.
  • Akgün, B. (2000). Türkiye’de seçmen davranışı: Partizan tutumlar, ideoloji ve ekonomik faktörlerin oy vermeye etkisi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4, 75-92.
  • Altındağ, N. (2016). Türk milliyetçiliğinin siyasallaşması ve batı/batılılaşma algısı. Artvin Çoruh Üniversitesi Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 2(2), 43-64.
  • Arıkan, E. B. (2008). Türk sağının Türk sorunu: Milliyetçi Hareket Partisi. İstanbul: Agora Kitaplığı.
  • Arklan, Ü. ve Karakoç, E. (2015). Medyanın genel ve siyasal gündeme ilişkin bilgi edinme aracı olarak kullanımı: Görgül bir araştırma. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 33, 325-363.
  • Arslan, A. (2004). Medya-politika ilişkisi üzerine sosyolojik bir değerlendirme. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 1(1), 1-8.
  • Atabek, N. (2002). Kamuoyu, medya ve demokrasi. Kurgu Dergisi, 19, 223-238.
  • Avcı, K. ve Hülür, A. B. (2016). Siyasal seçim vaatlerinin seçmenin oy verme kararına etkisi: 2015 Kasım seçimleri Bolu örneği. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(43), 1638-1651.
  • Aydın Kılıç, E. (2013). Seçmen tercihinde imaj faktörü: Siyasal parti ve aday imajı karşılaştırmasına yönelik bir alan araştırması. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 36, 47-61.
  • Aydoğan Ünal, B. (2016). Oy verme davranışı modelleri. Sosyal Bilimler Araştırmalar Dergisi, 15, 95-119.
  • Balcı, Ş. (2008). Medya ve siyaset ilişkilerinde siyasal reklam: Güncel örnekler üzerinden bir değerlendirme. Z. Damlapınar (Ed.) Medya ve Siyaset. Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
  • Başkan, B. (2011). Krizdeki merkez sağ- yeniden konumlanma problemi. Liberal Düşünce Dergisi, 16(63), 153-168.
  • Bayraktar, Ö. (2015). Lider, teşkilat, doktrin’in iflası: Ülkücü harekette 1980 sonrası dönüşüm, bölünme ve iç çatışma. Karamanoğlu Mehmet Bey Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 17(28), 35-40.
  • Belsey, A. ve Chadwick, R. (2014). Medyada kalitenin bir aracı olarak etik. S. İrvan (Ed.) Medya Kültür Siyaset. Ankara: Pharmakon Yayınevi.
  • Beren, F. (2013). Seçmen tercihine etki eden faktörler ve seçim güvenliği: Şanlıurfa ili örneği. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(1), 191-214.
  • Beriş, H. E. (2014). 30 Mart’a doğru Milliyetçi Hareket Partisi. SETA Yayınları, 84,5-29.
  • Bostancı, N. (1998). Siyaset, medya ve ötesi. Ankara: Vadi Yayınları.
  • Bora, T. (2014). Türk sağının üç hali milliyetçilik muhafazakârlık İslamcılık. İstanbul: Birikim Yayınları.
  • Bora, T. ve Can, K. (2004). Devlet ve kuzgun 1990’lardan 2000’lere MHP. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Bora, T. ve Can, K. (1999). Devlet, ocak, dergâh. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Çaha, Ö. (2008). Türkiye’de seçmen davranışı ve siyasi partiler. Ankara: Orion Kitabevi.
  • Damlapınar, Z. (2008). Medya ve siyasette güvenilirlik: Medya siyasetinin toplumsal algılanmasına bağlı faktörler. Z. Damlapınar (Ed.) Medya ve Siyaset. Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
  • Damlapınar, Z. ve Balcı, Ş. (2005). Seçmenin zihnindeki aday imajını belirleyen etkenler: 28 Mart 2014 yerel seçimleri alan araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), 58-79.
  • Doğanay, T. C. (2014). Adalet ve Kalkınma Partisi’nin muktedir iktidarı ve sistem meşrulaştırması. Karamanoğlu Mehmet Bey Üniversitesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 2, 65-72.
  • Doğanay, Ü. (2007). AKP’nin demokrasi söylemi ve muhafazakârlık: Muhafazakâr demokrasiye eleştirel bir bakış. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 62(1), 65-88.
  • Doğan, G. ve Göker, G. (2013). Siyasal iletişim araştırmaları. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Erler, Ö. (2007). Yeni muhafazakârlık, AKP ve muhafazakâr demokrat Kimliği. Stratejik Araştırmalar Dergisi, 10, 126-132.
  • Eroğlu, A. H. ve Bayraktar, S. (2010). Siyasal pazarlama uygulamalarının seçmen tercihi üzerindeki etkileri-İzmir-İli örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12, 187-207.
  • Göksu, V. (2013). Siyasal kimlikler ve merkez-çevre dikotomisi bağlamında Türkiye’de merkez sağ ve merkez sol. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(2), 69-93.
  • Işık, M. (2005). Medya ve demokrasi paradoksu: Medya yoluyla demokrasinin tehdit edilmesi. Selçuk İletişim, 3(4), 114-121.
  • Kahraman, L. (2014). Medya ve siyasal iletişim: Demokratik açıdan bir inceleme. Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2), 38-61.
  • Kalender, A. (2005). Siyasal iletişim seçmenler ve ikna stratejileri. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları.
  • Kapani, M. (2007). Politika bilimine giriş. İstanbul: Bilgi Yayınevi.
  • Meyer, T. (2014). Medya siyaseti nasıl sömürgeleştirir (çev. A. Fethi). İstanbul: Köprü Kitapları.
  • Miş, N. ve Aslan, A. (2018). AK Parti’nin 15 yılı siyaseti. İstanbul: SETA Kitapları 30.
  • Ölçekler, H. (2018). Siyasal iletişim bağlamında Milliyetçi Hareket Partisi’nin inşası ve Alparslan Türkeş’in iletişim stratejisi. Uluslararası Medeniyet Çalışmaları Dergisi, 3(1), 261-276.
  • Örmeci, O. (2008). İttihat ve Terakki’den AKP’ye Türk siyasal tarihi. İstanbul: Güncel Yayıncılık.
  • Özer, İ. ve Meder, M. (2008). Siyasal katılma ve seçmen davranışı. İstanbul: Ege Yayınları.
  • Özgül, B. (2017). Medyanın siyasi liderlik beklentilerine etkisi. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 5(1), 202-229.
  • Özkan, A. (2014). Siyasal iletişim partiler, seçimler, stratejiler. İstanbul: Nesil Yayınları.
  • Özsoy, O. (2002). Türkiye’de seçmen davranışları ve etkin propaganda. İstanbul: Alfa Yayınları.
  • Sun İpekşen, S. (2012). 2011 genel seçimlerinde siyasal iletişim faaliyetleri: AKP, CHP, MHP örneği (Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
  • Teyyare, E. ve Avcı, M. (2016). Yerel seçimlerde seçmen davranışları: 2014 yerel seçimleri ve Zonguldak ili örneği. Siyaset, Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 4(1), 51-76. Tokat, A. (2009). 2007 Genel seçimlerinde Adalet ve Kalkınma Partisi’nin siyasal iletişim faaliyetleri ve mesaj stratejileri (Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
  • Turan, İ. (1986). Siyasal sistem ve siyasal davranış. İstanbul: Der Yayınları.
  • Yıldırım, M. (2014). Parti aday tercihlerinin seçmen davranışına etkisi 2009 yerel seçimleri Uşak ili örneği. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17, 15-38.
  • Yıldız, A. (2004). AK Parti’nin yeni muhafazakâr demokratlığı: Türkiye siyasetinde adlandırma problemi. Liberal Düşünce Dergisi, 34, 5-12.

The Social Perception of Electors Regarding People’s Alliance Between AK Party and MHP Before the 2018 General Elections

Yıl 2019, Cilt: 2 Sayı: 1, 21 - 39, 02.07.2019

İsmail Uğur Aksoy

Öz

This study embodies an investigation aimed at an understanding of the social perception of electors regarding the people’s alliance between AK Party and MHP before the 2018 general elections, which is considered as an important threshold within the Turkish political life. Theoretical framework of this study is based on the voting behavior, a notion that provides legitimacy to democratic systems since people have right to choose their ruling elite in democracies. Considering the complex nature of voting behavior, there is also a necessity to focus on the effect of the dialectical relationship between media and political institutions. The methodology used in the study is in-depth interview technique which is among the qualitative research methods. Within this framework, in-depth interviews are conducted with fifteen participants of different ages, genders, levels of education and political views, all of whom are AK Party, MHP and CHP electors. In order to gain insight into the social perception of participants regarding the alliance, eighteen pre-prepared questions, five of which is on demographic characteristics, have been addressed and electors’ social perception on the alliance is analyzed based on the participants’ evaluations. While participants made differing evaluations on the alliance within the framework of their political and cultural characteristics, it is seen that media is a determinant in their perception regarding the people’s alliance.

Anahtar Kelimeler

Elector behavior media AK Party MHP People’s Alliance

Kaynakça

  • Ahmad, F. (2014). Bir kimlik peşinde Türkiye (çev. S.C. Karadeli). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Akay, A. (2012). Türkiye’de siyasetin iletişim profesyoneli: Siyasal iletişim danışmanı. Ankara: Nobel.
  • Akdağ, M. (2014). (24.11.2018). Medyave siyaset üzerine. Haziran 28, 2019 tarihinde http://mediaware.erciyes.edu.tr/tr/medya_ve_siyaset_uzerine.pdf adresinden edinilmiştir.
  • Akdoğan, Y. (2004). AK parti ve muhafazakâr demokrasi. İstanbul: Alfa Yayınları.
  • Akgün, B. (2002). Türkiye’de seçmen davranışı partiler sistemi ve siyasal güven. Ankara: Nobel Yayınları.
  • Akgün, B. (2000). Türkiye’de seçmen davranışı: Partizan tutumlar, ideoloji ve ekonomik faktörlerin oy vermeye etkisi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4, 75-92.
  • Altındağ, N. (2016). Türk milliyetçiliğinin siyasallaşması ve batı/batılılaşma algısı. Artvin Çoruh Üniversitesi Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 2(2), 43-64.
  • Arıkan, E. B. (2008). Türk sağının Türk sorunu: Milliyetçi Hareket Partisi. İstanbul: Agora Kitaplığı.
  • Arklan, Ü. ve Karakoç, E. (2015). Medyanın genel ve siyasal gündeme ilişkin bilgi edinme aracı olarak kullanımı: Görgül bir araştırma. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 33, 325-363.
  • Arslan, A. (2004). Medya-politika ilişkisi üzerine sosyolojik bir değerlendirme. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 1(1), 1-8.
  • Atabek, N. (2002). Kamuoyu, medya ve demokrasi. Kurgu Dergisi, 19, 223-238.
  • Avcı, K. ve Hülür, A. B. (2016). Siyasal seçim vaatlerinin seçmenin oy verme kararına etkisi: 2015 Kasım seçimleri Bolu örneği. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(43), 1638-1651.
  • Aydın Kılıç, E. (2013). Seçmen tercihinde imaj faktörü: Siyasal parti ve aday imajı karşılaştırmasına yönelik bir alan araştırması. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 36, 47-61.
  • Aydoğan Ünal, B. (2016). Oy verme davranışı modelleri. Sosyal Bilimler Araştırmalar Dergisi, 15, 95-119.
  • Balcı, Ş. (2008). Medya ve siyaset ilişkilerinde siyasal reklam: Güncel örnekler üzerinden bir değerlendirme. Z. Damlapınar (Ed.) Medya ve Siyaset. Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
  • Başkan, B. (2011). Krizdeki merkez sağ- yeniden konumlanma problemi. Liberal Düşünce Dergisi, 16(63), 153-168.
  • Bayraktar, Ö. (2015). Lider, teşkilat, doktrin’in iflası: Ülkücü harekette 1980 sonrası dönüşüm, bölünme ve iç çatışma. Karamanoğlu Mehmet Bey Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 17(28), 35-40.
  • Belsey, A. ve Chadwick, R. (2014). Medyada kalitenin bir aracı olarak etik. S. İrvan (Ed.) Medya Kültür Siyaset. Ankara: Pharmakon Yayınevi.
  • Beren, F. (2013). Seçmen tercihine etki eden faktörler ve seçim güvenliği: Şanlıurfa ili örneği. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(1), 191-214.
  • Beriş, H. E. (2014). 30 Mart’a doğru Milliyetçi Hareket Partisi. SETA Yayınları, 84,5-29.
  • Bostancı, N. (1998). Siyaset, medya ve ötesi. Ankara: Vadi Yayınları.
  • Bora, T. (2014). Türk sağının üç hali milliyetçilik muhafazakârlık İslamcılık. İstanbul: Birikim Yayınları.
  • Bora, T. ve Can, K. (2004). Devlet ve kuzgun 1990’lardan 2000’lere MHP. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Bora, T. ve Can, K. (1999). Devlet, ocak, dergâh. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Çaha, Ö. (2008). Türkiye’de seçmen davranışı ve siyasi partiler. Ankara: Orion Kitabevi.
  • Damlapınar, Z. (2008). Medya ve siyasette güvenilirlik: Medya siyasetinin toplumsal algılanmasına bağlı faktörler. Z. Damlapınar (Ed.) Medya ve Siyaset. Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
  • Damlapınar, Z. ve Balcı, Ş. (2005). Seçmenin zihnindeki aday imajını belirleyen etkenler: 28 Mart 2014 yerel seçimleri alan araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), 58-79.
  • Doğanay, T. C. (2014). Adalet ve Kalkınma Partisi’nin muktedir iktidarı ve sistem meşrulaştırması. Karamanoğlu Mehmet Bey Üniversitesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 2, 65-72.
  • Doğanay, Ü. (2007). AKP’nin demokrasi söylemi ve muhafazakârlık: Muhafazakâr demokrasiye eleştirel bir bakış. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 62(1), 65-88.
  • Doğan, G. ve Göker, G. (2013). Siyasal iletişim araştırmaları. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
  • Erler, Ö. (2007). Yeni muhafazakârlık, AKP ve muhafazakâr demokrat Kimliği. Stratejik Araştırmalar Dergisi, 10, 126-132.
  • Eroğlu, A. H. ve Bayraktar, S. (2010). Siyasal pazarlama uygulamalarının seçmen tercihi üzerindeki etkileri-İzmir-İli örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12, 187-207.
  • Göksu, V. (2013). Siyasal kimlikler ve merkez-çevre dikotomisi bağlamında Türkiye’de merkez sağ ve merkez sol. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(2), 69-93.
  • Işık, M. (2005). Medya ve demokrasi paradoksu: Medya yoluyla demokrasinin tehdit edilmesi. Selçuk İletişim, 3(4), 114-121.
  • Kahraman, L. (2014). Medya ve siyasal iletişim: Demokratik açıdan bir inceleme. Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2), 38-61.
  • Kalender, A. (2005). Siyasal iletişim seçmenler ve ikna stratejileri. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları.
  • Kapani, M. (2007). Politika bilimine giriş. İstanbul: Bilgi Yayınevi.
  • Meyer, T. (2014). Medya siyaseti nasıl sömürgeleştirir (çev. A. Fethi). İstanbul: Köprü Kitapları.
  • Miş, N. ve Aslan, A. (2018). AK Parti’nin 15 yılı siyaseti. İstanbul: SETA Kitapları 30.
  • Ölçekler, H. (2018). Siyasal iletişim bağlamında Milliyetçi Hareket Partisi’nin inşası ve Alparslan Türkeş’in iletişim stratejisi. Uluslararası Medeniyet Çalışmaları Dergisi, 3(1), 261-276.
  • Örmeci, O. (2008). İttihat ve Terakki’den AKP’ye Türk siyasal tarihi. İstanbul: Güncel Yayıncılık.
  • Özer, İ. ve Meder, M. (2008). Siyasal katılma ve seçmen davranışı. İstanbul: Ege Yayınları.
  • Özgül, B. (2017). Medyanın siyasi liderlik beklentilerine etkisi. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 5(1), 202-229.
  • Özkan, A. (2014). Siyasal iletişim partiler, seçimler, stratejiler. İstanbul: Nesil Yayınları.
  • Özsoy, O. (2002). Türkiye’de seçmen davranışları ve etkin propaganda. İstanbul: Alfa Yayınları.
  • Sun İpekşen, S. (2012). 2011 genel seçimlerinde siyasal iletişim faaliyetleri: AKP, CHP, MHP örneği (Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
  • Teyyare, E. ve Avcı, M. (2016). Yerel seçimlerde seçmen davranışları: 2014 yerel seçimleri ve Zonguldak ili örneği. Siyaset, Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 4(1), 51-76. Tokat, A. (2009). 2007 Genel seçimlerinde Adalet ve Kalkınma Partisi’nin siyasal iletişim faaliyetleri ve mesaj stratejileri (Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
  • Turan, İ. (1986). Siyasal sistem ve siyasal davranış. İstanbul: Der Yayınları.
  • Yıldırım, M. (2014). Parti aday tercihlerinin seçmen davranışına etkisi 2009 yerel seçimleri Uşak ili örneği. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17, 15-38.
  • Yıldız, A. (2004). AK Parti’nin yeni muhafazakâr demokratlığı: Türkiye siyasetinde adlandırma problemi. Liberal Düşünce Dergisi, 34, 5-12.
Toplam 50 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Makaleler
Yazarlar

İsmail Uğur Aksoy

Yayımlanma Tarihi 2 Temmuz 2019
Yayımlandığı Sayı Yıl 2019Cilt: 2 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA Aksoy, İ. U. (2019). 2018 Genel Seçimler Öncesi AK Parti-MHP Cumhur İttifakı’nın Seçmen Nezdindeki Toplumsal Algısı. International Journal of Economics Administrative and Social Sciences, 2(1), 21-39.
 Kapak Resmi İndir